این شعر را درمورد این پدیده گردوغبار که چندسالی است گریبانگیر ما شده گفتم .

نای هوا تنگ است !

خاک  داغدیده ،
تفیده ، زیرباران آتش
به تظلم برخاست .

ودرنبود آب
گیسوان پریش و 

از زخم و ریش
بربالهای باد
می تکاند جامه ودستار

وآسمان !
می بارید خاک ، خاک!
برمردمی بی باک !

آسمان دارد افسرده میهمان
ذره هایی گردان
بازیچه ی هیجان
ازناهنجاری انسان !

نای هوا تنگ است !
ورکود بیدرنگ ،
دارد هجومی ناجوانمردانه
براین مردم بی باک
واسطوره افلاک


اینبار به امداد نشسته
چشمان ، خون و آتش دیده
شهری لاله گون
غنچه هایی  واژگون
دروازه هایی  پر مهر
از آئین سلمان


ندیده چشمان غمبارت را !؟
نشنیده فریاد سکوتت را !؟
انکه
آبت را
نازت را   گرفت !
آن وارث لاله هایت
بی هیچ دردو رنج  زخمهایت !

نای هوا تنگ است !
وشهری پراز سکوت  چشم براه است .

تقدیم به همشهریهای عزیزم ابادان وخرمشهر